Μιχαήλ Δέφνερ
Μιχαήλ Δέφνερ – Michael Deffner
1848-1934
»»» Γερμανός φιλόλογος, γλωσσολόγος, νεοελληνιστής και αρχαιολόγος ( Ντονάουβερτ 1848 – Αθήνα 1934). Σπούδασε στο Μόναχο και στη συνέχεια στη Λειψία. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1871 και έλαβε την ελληνική υπηκοότητα. Διορίστηκε ως καθηγητής της Λατινικής και της Γερμανικής Γλώσσας. Στη συνέχεια διορίστηκε υφηγητής της Συγκριτικής Γλωσσολογίας και της Λατινικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποδιευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.
Το επιστημονικό του έργο αναφέρεται κυρίως στη μελέτη της Τσακωνικής διαλέκτου, της οποίας απέδειξε την αρχαιότητα και την καταγωγή από την αρχαία λακωνική διάλεκτο. Δημοσίευσε την “Τσακώνικη Γραμματική” (Α’ μέρος, Βερολίνο 1881. Το Β’ μέρος δε δημοσιεύθηκε ποτέ), πολλά άρθρα λαογραφικού και γλωσσολογικού περιεχομένου σχετικά με τους Τσάκωνες και την Τσακωνική και τέλος το “Λεξικό της Τσακώνικης Διαλέκτου” (Αθήνα 1923).
Τέλος το “Λεξικό της Τραπεζουντιακής Διαλέκτου” που συνέταξε παραμένει ανέκδοτο.
Λέξεις Κλειδιά σε αναζητήσεις:
- μιχαηλ δεφνερ (13)
Νέστωρ Βαρβέρης
Νέστωρ Βαρβέρης
1867-1954
»»» Ο μεγάλος και άγνωστος στους περισσότερους, ασκητικός και στοχαστικός, συναισθηματικός και εκφραστικότατος ζωγράφος, γεννήθηκε στο Λενίδι του το 1867 κωφάλαλος. Το μειονέκτημά του δεν τον εμπόδισε από την ηλικία των 13 ετών να επιδοθεί στη ζωγραφική.
Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Νικηφόρο Λύτρα και Σπυρίδωνα Προσαλέντη, είχε δε φιλικό δεσμό με τον συμφοιτητή του Ροϊλό. Κατόπιν σπούδασε στη Παρισινή ζωγραφική σχολή των κωφαλάλων. Στο Παρίσι είχε συνδεθεί και με τον Αιμίλιο Ζολά .Το είχαν επαινέσει ο Γεώργιος Α΄ και ο Χαρ. Τρικούπης για το ταλέντο του.
Μετά τις σπουδές του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, στη Σύρο και τελευταία στο Λεωνίδιο, στο πανέμορφο διώροφο πέτρινο αρχοντικό των Βαρβέρηδων, νότια του Ι. Ν. Τιμίου Προδρόμου.
Ασχολήθηκε κυρίως με προσωπογραφίες, αγιογραφίες και τοπία. Η συμμετρία, οι φωτοσκιάσεις, οι κινήσεις και κυρίως οι αρμονικότατοι φωτισμοί τονίζουν την ισορροπία, την ψυχική του δύναμη, την ευαισθησία του που από μικρός είχε αποκτήσει στο ονειρεμένο περιβάλλον του Λεωνιδίου. Παραμένουν αριστουργήματα της τέχνης του “Η γέννηση του Χριστού”, “Η είσοδος του Κολοκοτρώνη στη Νεμέα”, βρίσκεται στο Λούβρο, ” Η καταστροφή του Δράμαλη”. Τα ανωτέρω έργα του Βαρβέρη μπορεί ο φιλότεχνος επισκέπτης του Λεωνιδίου να τα θαυμάσει – σε φωτογραφική απεικόνιση, δώρο του ανεψιού του Λέοντος Βαρβέρη- στο Δημαρχείο Λεωνιδίου. Επίσης στο πατρικό του σπίτι, σώζονται με μεγάλη προσπάθεια από τον ανεψιό του μερικά από τα έργα του. ΄Εργα του ευρίσκονται επίσης στο Λούβρο, στην Εθνική Πινακοθήκη και σε ιδιωτικές συλλογές. Ο Δήμος Λεωνιδίου έχει προγραμματίσει την οργάνωση της δεύτερης μεγάλης έκθεσης των έργων του. Στο Λεωνίδιο υπάρχουν πάνω από 50 προσωπογραφίες, πάνω από 20 αγιογραφίες και τοπία.
Γεώργιος Σαραντάρης
Γεώργιος Σαραντάρης
1908-1941
»»» Γεννήθηκε στη Πόλη και πέθανε από τις κακουχίες στον πόλεμο του ΄40-41 όπου υπηρέτησε στη πρώτη γραμμή ως απλός στρατιώτης. Είναι ο “Μελλούμενος” , δηλαδή ένας ποιητής με μηνύματα σταλμένα και βγαλμένα από το μέλλον. Η ποίησή του είναι γνήσια ελληνική παρόλο που έζησε και σπούδασε στην Ιταλία. Από τους πιο καλλιεργημένους και πιο φιλοσοφημένους λογοτέχνες μας , “πολιτισμένος είναι μονάχα όποιος πιστεύει στην αιωνιότητα του ανθρώπου”. ΄Εγινε ευρύτατα γνωστός μετά το 1987 όταν είδε το φως της δημοσιότητος η έκδοση σε πέντε τόμους των ποιητικών απάντων του. ΄Οσο περνάει ο καιρός και το έργο του γίνεται πεδίο φιλολογικών αναζητήσεων και κριτικής τόσο πλησιάζει την κορυφή της ποιητικής φιλοσοφικής κλίμακας.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ
Αν και πολυγραφότατος, άφησε την εντύπωση στους συγχρόνους του για το ακριβώς αντίθετο. Δεν έπαψε να γράφει στη διάρκεια των χρόνων της ποιητικής δημιουργίας του, όπως δείχνουν τα χειρόγραφά του (που επιμελήθηκε ο Γιώργος Μαρινάκης δημοσιεύοντάς τα κατά ημερολογιακή σειρά). Το ποιητικό έργο του περιλαμβάνει τις εξής συλλογές: “Οι αγάπες του χρόνου” (1933), “Τα ουράνια” (1934), “Αστέρια” (1935), “Γράμματα σε μια γυναίκα” (1936), “Στους φίλους μιας άλλης χαράς” (1940). Παράλληλα με την ποίηση ανέπτυξε την κριτική, φιλοσοφική σκέψη του εκδίδοντας τα “Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης” (1937), “Η παρουσία του ανθρώπου” (1938), “Δοκίμιο Λογικής σαν θεωρία του Απόλυτου και του μη Απόλυτου” (1939). Οι δημοσιεύσεις του σε περιοδικά και λογοτεχνικές επιθεωρήσεις ήταν ποικίλες: “Il libro gel giorno”, “Cronache”, “Olimpico”, “Νέα Ζωή”, “Ιδέα”, “Ο κύκλος”, “Νέα Γράμματα”, “Νέα Φύλλα”, “Εργασία”, “Προπύλαια”, “Νέα Εστία”, “Κρητικές Σελίδες”, “Καθημερινή”, “Μακεδονικές Ημέρες”.
Κώστας Ουράνης
Κώστας Ουράνης
1890-1953
»»» Φιλολογικό ψευδώνυμο του Κων/νου Νικολάου Νιάρχου. Γεννήθηκε στη Πόλη, αλλά τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο Λεωνίδιο.
Πεζογράφος, δημοσιογράφος, αλλά κυρίως ποιητής με ανήσυχα πετάγματα προς τον κόσμο των ιδεών, των ερωτημάτων στα διλήμματα της ζωής που απευθύνονται στον τραγικό απλό άνθρωπο και της υπαρξιακής αγωνίας που απευθύνεται προς τον θεό. Τώρα γυρίζω και κοιτάω , και τη ζωή μου αναμετρώ, πόσο μεγάλη ήταν η φόρα, πόσο το πήδημα μικρό. Πεσιμιστής αλλά αληθινός λυρικός τραγουδιστής. Νεορομαντικός που είπε τους καημούς του ανθρώπινα. Οι καημοί του καταλήγουν να είναι μια νοσταλγία και μια αναζήτηση άπιαστη. ΄Εκανε την ταξιδιωτική εντύπωση λογοτεχνικό είδος και πρόσθεσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην πεζογραφία μας.
Ο επισκέπτης του Λεωνιδίου θα μπορέσει να επισκεφθεί το πατρικό του σπίτι [σήμερα ιδιοκτησία της Νομ/κής συμβούλου Μαρίας Τροχάνη-Ευσταθίου] που ευρίσκεται δίπλα στον Δαφνώνα, που τόσο έχει υμνήσει, και να θαυμάσει στον πρώτο όροφο τα περίτεχνα σχέδια και την ζωγραφική των ταβανιών.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ
Τον Ουράνη διεκδικεί τόσο η ποίηση όσο και η πεζογραφία, ιδιαίτερα η ταξιδιωτική. Έγραψε, εξάλλου, εκτός απ΄ τα ποιήματα και τα ταξιδιωτικά, διηγήματα και μικρές πρόζες, κριτικές μελέτες και δοκίμια, με ξεχωριστή επίδοση σε θέματα των εικαστικών τεχνών, κι ασχολήθηκε με τη μετάφραση ξένων έργων. Σε ηλικία εννιά χρονών έβγαζε μόνος του χειρόγραφη εφημερίδα και την κυκλοφορούσε στο οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον.
Στα δεκατέσσερα χρόνια του, όταν φοιτούσε στη Ροβέρτειο Σχολή, έγραψε το πρώτο του ποίημα, εμπνευσμένο από την καταστροφή της Αγχιάλου, αλλά την πρώτη του εμφάνιση έκανε τον Δεκέμβριο του 1908 από το περιοδικό “Ελλάς”¨ και στη συνέχεια συνεργάστηκε στο “Ημερολόγιον Ελλάδος” και στα περιοδικά: “Δάφνη”, “Ο Νουμάς”, “Καλλιτέχνης”, “Γράμματα” και “Νέα Ζωή” της Αλεξάνδρειας, “Νέοι”, “Μούσα”, “Παναθήναια”, (Αμερικής), “Μπουκέτο”, “Οικογένεια”, “Ημερολόγιον του Μπουκέτου”, “Κυριακή του Ελεύθερου Βήματος”, “Ελληνικά Γράμματα”, “Πειθαρχία”, “Νέα Εστία”, “Σήμερα”, “Νεοελληνικά Γράμματα”, “Ορίζοντες”, στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά”, καθώς και στις εφημερίδες: “Ακρόπολις”, “Νέα Ελλάς”, “Ελεύθερος Τύπος”, “Ελεύθερος Λόγος”, “Δημοκρατία”, “Ελεύθερον Βήμα”, “Πρωία”, “Αθηναϊκά Νέα”, “Η Καθημερινή” κ.α.
Τύπωσε τις ποιητικές συλλογές: “Σαν όνειρα” (1909), “Spleen” (1912), και “Νοσταλγίες” (1920), την κριτική μελέτη “Κάρολος Μπωντλαίρ” (Αλεξάνδρεια 1918), τα ταξιδιωτικά βιβλία “Sol y Sombra” (1934), “Σινά, το Θεοβάδιστον Όρος” (1944), “Γλαυκοί Δρόμοι” (1947), “Ταξίδια στην Ελλάδα” (1949) και τη μυθιστορηματική βιογραφία “Αχιλλεύς Παράσχος”.